پیوسته خستهٔ غم یارم چه سان کنم

در عشق آن نگار فکارم چه سان کنم

موئی شدم ز حسرت موی میان او

موئی از او بدست ندارم چه سان کنم

بستم دلی در او و گسستم ز غیر او

از بزم وصل او بکنارم چه سان کنم

چون من گدای را ره وصلش نمیدهند

تاب فراق دوست ندارم چه سان کنم

چون گشت رفته رفته دلم در فراق او

این خون اگر ز دیده نبارم چه سان کنم

از دست رفت و صبر و شکیبائیم نماند

راهی بکوی دوست ندارم چه سان کنم

روزم شبست بیرخ چون آفتاب تو

بی او همیشه در شب تارم چه سان کنم

گیرم که او نقاب برافکند و رخ نمود

چون تاب آنجمال نیارم چه سان کنم

گفتی که صبر چارهٔ در دست فیض را

بر صبر نیز صبر ندارم چه سان کنم